De Bunaken, voor duikers schijnt het een soort Walhalla te zijn, dat je afgevinkt dient te hebben aan het eind van je duikersleven. Gewapend met de informatie van een kennis die er net geweest was, belde ik met de eigenaresse van een betaalbaar resort. Weliswaar had Marieke gewaarschuwd, dat met name in dit seizoen de zuidkust tegenover Manado ernstig te lijden heeft van de rotzooi die daar niet in de vuilnisbakken terecht is gekomen. Maar wat we hier aantroffen tart werkelijk ieder voorstellingsvermogen. Op Bali ben ik wel het een en ander gewend qua vervuiling, maar het strand bij het prachtig gelegen ‘Panorama Bunaken’ is bezaaid met voornamelijk plastic en afvalhout. De uitbaters meldden dat een mannetje of vier dagelijks het strand in de vroege ochtend schoonmaakt. Maar het is natuurlijk redelijk frustrerend om dag in dag uit het afval van de verworvenheden van de westerse consumptiemaatschappij te moeten opruimen. De Bunaken mag dan het predicaat ‘Nationaal Park’ hebben, inclusief een toeristenbelasting, de overheid of de beherende instantie steekt geen pink uit om iets aan het drama te doen. Waar de tamelijk pittige toeristenbijdrage dan wel blijft is onduidelijk, dit tot grote frustratie van de ondernemers hier op het eiland, die ook nog de gebruikelijke forse horecabelasting moeten afdragen.

Aan de infrastructuur wordt het in ieder geval niet uitgegeven hebben we geconstateerd. Er loopt één pad over de lengte van het eiland, min of meer verhard, de ‘zijpaden’ kronkelen zich door het overal gekapte nu voormalige tropisch regenwoud, in deze periode modderig en spekglad, naar de diverse resorts.

Toch is het hier echt een paradijsje, zeker als je met je snorkeltje en zwemvliezen de onderwaterwereld binnen zwemt. Iedere dag van ons verblijf sluiten we ons aan bij het duikersgilde, voornamelijk bestaand uit één rijke Rus die iets in de olie doet en bij de buren logeert. Hij duikt een keer of drie per dag en financiert in feite het bootje waar we mee op avontuur gaan. Voor een schijntje profiteren we hiervan. Meedrijvend met de stroom genieten we van al het moois onder water. Heerlijk om hier langzaam af te kicken van de vliegreis en plannen te maken voor het vervolg van onze reis. Het eten is hier fantastisch, met uitzondering van het ontbijt, bij de lunch en het diner iedere dag een rijke dis met een keur aan vis, meestal een kipgerecht en heerlijke groentes.

Er blijkt een dorpje te zijn op dit eiland, keurig opgedeeld in een wijkje voor de christenen en een voor de moslims. De christenen hebben een soort mini-kathedraal, uigevoerd in roze en paars, zeer prominent in hun gemeenschap gebouwd. Iets minder protserig is het moslimgedeelte voorzien van een moskee. De bevolking is uiterst vriendelijk en behulpzaam. Er heerst een prettige en ontspannen sfeer! Rond de hangplekken wordt bloedfanaat een soort voet-volleybal gespeeld met een klein van bamboescheuten gevlochten balletje. De mannen prutsen verder wat aan hun bootjes of vertellen elkaar onder het genot van een kreteksigaretje de wetenswaardigheden van de afgelopen dag, onder de bomen op het smalle strandje. Ik krijg de indruk dat de meeste mensen leven van de visserij en de verhuur van hun bootje aan duikers en snorkelaars. Verder is men voornamelijk gericht op het aan de overkant gelegen Manado. De ferry vaart dagelijks om een uur of acht richting vaste land en aan het eind van de middag vaart hij weer terug naar de Bunaken. Alleen op zondag vaart de boot frequenter, zodat er dan sprake kan zijn van dagjesmensen. Wij nemen een ‘watertaxi’ terug naar ons resort en wijden ons verder aan een aantal dagen onthaasten!

Na een dag of vijf is het tijd om dit paradijsje te verlaten, en terug te keren naar Manado. Wat gelanterfant in deze toch wel wat saaie stad, en ons voorbereid op de vlucht de volgende dag naar de Noord Molukken, meer bepaald Ternate. In alle vroegte richting vliegveld de volgende ochtend met een ‘blue bird’ taxi. Dit taxibedrijf verspreidt zich zo langzamerhand als een olievlek over de gehele archipel, als grote concurrent van de balende free-lance chauffeurs. De eigenaren/bedenkers van dit concept moeten inmiddels stinkend rijk zijn. Het schijnt dat een blue-bird chauffeur slechts 30% aan de ritprijs overhoudt en dat is dan ook nog exclsief benzine!

De vlucht naar Ternate verloopt weer voorspoedig, dit keer met Wings Air, een dochter van Lion Air, wat een prijsvechters bijdrage oplevert voor het overgewicht aan baggage (slechts 10kg pp toegestaan!). We vertrekken dit keer 10 minuten te vroeg. Alle passagiers zitten op hun plek, dus deuren dicht en opstijgen maar. Waarom zou je onnodig wachten. Ik blijf me verbazen over het efficiente binnenlandse vliegverkeer hier in Indonesie. Weliswaar is e rook regelmatig sprake van wat vertraging, maar over het algemeen heb ik niet te klagen, zeker als je het gigantische aantal vluchten en bestemmingen bekijkt.