Dáááámes . . . . ! ! ! áchter uítstappen en vóór ínstappen . . . . . . . . .!!!!!, roept de chauffeur van de bus nors en nadrukkelijk door zijn microfoon bij het eind- en beginpunt van de rit. Vervolgens weigert hij een oudere man  met zijn vouwfiets de toegang tot de bus. Toeristen met enorme koffers die gelogeerd hebben in het Posthuys en dus vanuit hun appartement  Robert ten Brink hebben kunnen bespieden, worden wél toegelaten. Tja, ‘regels’, verdedigt de chauffeur zich, blijkbaar wars van enige vorm van dienstbaarheid en flexibiliteit. Als de bus nou vol was, maar als er 12 mensen inzitten, dan is het veel. Mijn vooroordeel over buschauffeurs wordt voor de zoveelste keer bevestigd. Ik merk dat ik echt ouder en blijkbaar coulanter wordt, ik houd wijselijk mijn mond. Het is duidelijk dat we tegen het einde van het seizoen zitten. Bij het instappen beantwoordde de man mijn ‘goede morgen’ nog net met een onvriendelijk gemompel en zijn gezichtuitdrukking paste zich aan aan de zwaarbewolkte lucht. De autochtonen van Vlieland zijn ogenschijnlijk toe aan rust en vertrek van de gasten. De middenstanders benaderen je gewoonweg bot, een gunstige uitzondering wordt gevormd door de jonge seizoenswerkers in de horeca.

Naast mijn regelmatige verblijf in Indonesië ben ik dit jaar in het ‘warme seizoen’ regelmatig op Vlieland te vinden. Dat begon in april. Samen met een vriend en een zwager moest de afgelopen herfst in commissie aangeschafte vergrote Zilvermeeuw van de firma de Waard opgezet worden op onze seizoensplek  op Stortemelk. Aan het begin van het seizoen in april wordt de camping voornamelijk bevolkt door mede tent-opbouwers, voor het overgrote deel pensionado’s. Mijn leeftijdgenoten vormen de eerste twee maanden het grootste deel van de kampeerders. Iedereen is vriendelijk, maakt een praatje, en het lijkt er op of men elkaar al jaren kent. Stortemelk is een soort religie, generatie na generatie brengt hier al jaren de vakanties door. Nieuwe vrienden zijn snel gemaakt tijdens de afwas, door het lenen van kampeerbenodigdheden, en vooral tijdens gevraagde en ongevraagde, goed bedoelde raad en aanwijzingen bij het opzetten van de tent.

Zo tegen juni verandert de aanblik. Het kampeerterrein wordt een stuk voller, de jonge gezinnetjes met nog niet leerplichtige kinderschaar hopen op een goed voorseizoen. De Amsterdam-zuid bakfietsen, bolderkarren, huurfietsen met kinderzitjes staan gebroederlijk geparkeerd naast de oprukkende e-bikes.

Het aanbreken van de zomervakantie luidt vervolgens een periode in van een zeer volle camping. Vakantievierend Nederland meldt zich en dat levert een dwarsdoorsnede op, qua leeftijd dan, van het Nederlandse, voornamelijk witte volksdeel. Er is sprake van een hoog ‘Gooi-gehalte’. De Floors, Fleurs, Eric-Joosten, Bloesems, Hendrik-Jannen en Evert-Pieters worden voortdurend gemaand zich te melden voor de maaltijd of worden beschaafd gecorrigeerd en herinnerd aan de afspraken. De ‘kinderen-voor-kinderen’ rrrrr  viert hoogtij. De mannen der schepping voeren, gekleed in het Stortemelk uniform, te weten een korte kaki safaribroek met veel handige zakken en een polo van Lacoste of Ralph Lauren, het merendeel van de taken uit. Met name de kinderen kunnen rekenen op veel ‘quality-time’van hun carrièremakende vader. Paps neemt de kinderen mee naar het strand, de speeltuin, de kampwinkel of de wc. Een kort turfonderzoek van 60 minuten rond 18.00 uur op een willekeurige doordeweekse campingdag levert 76% afwassende mannen op, terwijl slechts 24% vrouwen en kinderen de vaat doen. Onze seizoenplek met direct zicht op de toegangspaden naar het sanitairgebouw staat borg voor  een uiterst vermakelijk schouwspel. Zo is vrij snel te leren hoe je je dient te gedragen als je behoort  tot het vrouwelijk deel van well-to-do Gooi en je wilt er bij horen. Drie verschillende outfitjes per dag is een must. King Louis jurkjes en rokjes, Desigualsetjes, diverse gestreepte shirtjes van verschillende merken en niet te vergeten je Uggs laarsjes, al vallen de kraaien van het dak! Die leuke, vlotte, vrijwel allemaal blonde Gooische vrouwtjes met bestudeerd slordige staartjes gaan er zelfs iets te stoer van lopen . . . . . Enfin, paps doet de kinderen en mams kan zich concentreren op het mooi lopen wezen en gezien worden.

Voordeel van dit soort publiek is overigens wel dat door de verantwoorde opvoeding van het kroost, de overlast op het terrein tot een minimum beperkt blijft. De Gooische ‘kids’ gedragen zich over het algemeen voorbeeldig, houden zich aan afspraken, spelen ouderwets gezelschapsspelletjes in de Bolder of sprokkelen hout voor het kampvuurtje op het strand die avond.

De één na laatste fase van het seizoen kenmerkt zich door een invasie van een enigszins alternatief volkje dat komt voor het grote muziekfestival ‘Into The Great Wide Open’, uiteraard door de kenners afgekort tot ‘ITGW’. Veel jonge mannen met grote baarden, dames met slordige staartjes met meeuwenveren, én toch weer een beetje hippie-achtige outfits. Het taalgebruik is snel en van deze tijd. “Hé gast . . . . . . . check je! . . . . . . Láááter”. Dit soort teksten worden gebezigd op weg naar de douche aan het eind van de middag, ter voorbereiding op de komende jacht, en dan niet alleen de jacht op een goede plek bij een van de concerten. De lucht in de sanitair-gebouwen wordt vergeven van een melange van diverse deo’s en andere geparfumeerde producten. De sfeer is fantastisch, er valt eigenlijk nauwelijks een onvertogen woord en van enige agressie is geen sprake. Het muziekaanbod is prima te volgen buiten de hekken van de drie prachtig gelegen locaties. Helaas ben ik niet in het bezit van het felbegeerd oranje entree-polsbandje, ik hoor er dus niet bij, en niet alleen wat betreft leeftijd. Dus het is behelpen met de dagelijkse disco in de Bolder, bedoeld als after-party. De jaren 70-80 muziek trekt voornamelijk oudere jongeren, die zich uitbundig uitleven op de dansvloer. Stortemelk vaart wel bij dit geweldige festival. De camping is overvol, plekken worden twee tot drie keer verhuurd. De ‘plee-ploeg’, een geuzennaam begreep ik van een van de schoonmakende jongeren, kan de boel niet aan. Het normaal goed verzorgde sanitair is ronduit smerig en niet berekend op deze sunami van feestvierende jongeren.

Na het festival met lovende kritieken bepalen de opruimers van de seizoenplekken het beeld op deze toch wel unieke camping. De pensionado’s nemen weer bezit van Stortemelk, de kampwinkel verkoopt  ‘leeg’ met 50% korting. Alsof de Russen al aan de grens staan, slaat menig leeftijdgenoot zijn slag, overvolle winkelkarretjes verlaten supermarkt  ‘Attent’, hamsteren voor komend seizoen.De bagagevervoerders rijden af en aan met opbergkratten en draaien vele overuren. Langzaam loopt de camping leeg en neemt men afscheid voor 6 maanden. In april volgend jaar zal de carrousel weer gaan draaien. Onze tent staat inmiddels te koop. Er heeft zich echter nog geen serieuze koper gemeld. Dus Stortemelk, waarschijnlijk tot over 6 maanden  . . . . . . . . . . .