Zoals gezegd werd er vroeg vertrokken. Zufnal, de reisleider, beloofde een lange tocht door het
Karo Batakland van het Leuser Gunungpark naar Parapat voor de overtocht naar Tuk Tuk. Maar wel met diverse interessante stops. Het eerste stuk gaat over de bekende iets betere plantageweg hier, langs diverse ondernemers in de palmolie. We passeren eindeloze rijen van palmbomen waar mannen met snoeimessen aan lange stokken dode bladeren weghalen, een zware klus zo te zien. Buitenlandse ondernemers zijn rijk vertegenwoordigd. Zo is er zo juist voor 30 jaar grond geleast door een Maleisische investeerder om een palmolieplantage met eigen fabriek te exploiteren. Verder zijn er in Noord Sumatra Belgen en Britten actief, in het gunstigste geval in combinatie met Indonesische partners. De rubberplantages worden in toenemende mate vervangen door palmbomen.
Er schijnt in ieder geval officieel een einde te zijn gekomen aan het kappen van tropisch regenwoud ten faveure van de palmbomen. Alleen wil er nog wel eens spontaan een brandje uitbreken in het nog onontgonnen regenwoud, toevallig aanpalend aan een plantage. Och wat jammer nou, laten we het dan maar in cultuur brengen . . . . . . . .
In het zuiden van Sumatra houdt de overheid met haar transmigratie beleid zich nog bezig met het verder in cultuur brengen van de tropische bossen. Javanen die zich hier vestigen krijgen 2 hectare grond en gunstige hypoyheekvoorwaarden voor het bouwen van een huis. In ieder geval komt dit dan nog ten goede aan de kleine Indonesische man. Dit in schril contrast met de grootschalige projecten op Kalimantan en Irian Jaya. Boze tongen spreken van de nieuwe slavernij. Geronselde arbeiders worden naar deze uithoeken gelokt met garantie op werk. Er moet echter erg hard gewerkt worden voor relatief weinig loon, in erbarmelijke omstandigheden. Voor spijtoptanten is het meestal lastig om onder hun contract uit te komen om maar te zwijgen van terugkeer naar hun geboortestreek. Kortom, de nieuwe wingewesten; lijkt me een prima stageplek voor Henkie Kamp. Deze ontzettend arrogante minister met zijn gecultiveerde Tukker-accent kan hier nog wat van leren, dit is andere koek dan een gasbelletje leegpompen ten koste van wat gescheurde muurtjes.
Enfin, terug naar prettiger zaken. Onderweg stuiten we op een grote Batak bruiloft. Met name de vrouwen hebben zich uitgedost in traditionele klederdracht. Het gehele dorp is uitgelopen en een ieder meldt zich aan de poort van het terrein. De familie van de bruid heet iedereen welkom, en alle gasten leveren de gebruikelijk donatie af bij de penningmeester van vandaag. Deze noteert keurig het bedragje met naam en toenaam in een schriftje. Voor deze donatie feest je mee, vergaloppeer je je trommelvliezen - de gehuurde geluidsinstallatie levert gigantische decibellen! - en schuif je aan voor de maaltijd. Achter de feesttent is een groep van zo'n 15 mannen en vrouwen bezig met het bereiden van de traditionele gerechten in enorme pannen. Wij worden hartelijk verwelkomd en gaan op in het feestgedruis.
Volgende stop is een Boedistische tempel, een keurig onderhouden en indrukwekkend complex, gedomineerd door een goudkleurig geschilderde tempel. Na deze meditatieve onderbreking rijden we richting Brastagi, een prettig provinciestadje waar we lunchen en even over de markt hobbelen. Het openbaar vervoer heeft hier een eigen karakter, in plaats van de becaks, al dan niet gemotoriseerd, bepalen klassieke Vespa's met zijspan het straatbeeld. Menig eigenaar heeft zijn creativiteit aangewend om een waar gemotoriseerd kunstwerk af te leveren. Ik vind het iedere keer weer geweldig om te zien hoe iedere streek zijn eigen stijl van openbaar vervoer vorm geeft.
Even buiten de stad stoppen we even op een uitgelezen plek met zicht op een van de twee vulkanen, Gunung Sinabung. We hebben net mazzel. Het is al de hele dag bewolkt en wat heiig, maar speciaal voor de foto piept de vulkaan even te voorschijn.
Lingga, een Batakdorp met nog enkele traditionele huizen is ons volgende doel. Het is een officiele toeristisch attractie, maar ongeveer de helft van de bevolking zit blijkbaar niet te wachten op een toeristen invasie, blijkend uit norse blikken. De andere helft vaart er wel bij en een in klederdracht gestoken dame nodigt ons uit in haar huis. Mensen die prijs stellen op enige privacy kunnen beter geen Batak worden. In dit huis wonen 8 gezinnen op een oppervlakte van naar schatting 160 vierkante meter. De ouders genieten nog enige privacy tijdens de nacht, zij slapen in een ruimte afgescheiden door een gordijntje. Het kroost behelpt zich op matten in het zit/woon/slaap/keuken gedeelte. Gelukkig is er wel een flatscreen TV beschikbaar. De afscheiding tussen de verschillende gezinnen wordt gevormd door het keukengedeelte, ieder gezin gebruikt de stookplaats vanaf zijn kant, men kookt op een houtvuurtje. Van een behoorlijke afvoer is geen sprake, prettig in verband met de muggen, wat minder aangenaam voor de luchtwegen. Het staat er zwart van de rook!
Na deze wat mij betreft wat deprimerende vorm van wonen, voort naar Sipiso-Piso voor een spectaculair zicht op het Tobameer en een 120m hoge waterval. Het zicht werkt niet echt mee, het loopt tegen zonsondergang en het maken spectaculaire opnamen wordt gedwarsboomd door de mist. Helaas, dan maar snel door naar Parapat voor ons overtochtje naar Tuk Tuk. Het is groot feest hier op de kade, Jokowi wordt vandaag geinaugureerd en dat viert men hier met ballonnen en waxinelichtjes. Er heerst een uitgelaten stemming. Nadat men er achter kwam dat we Nederlanders zijn, worden we op de mat geroepen. Waarom schittert lachebekje Rutten door afwezigheid, terwijl de VS John Kerry sturen, en ook o.a. Engeland en Australie worden vertegenwoordigd door de heren Cameron en Barnett. Mark zeker druk met stille diplomatie om nu eindelijk het gedoe rond de MH17 eens te regelen, zullen we maar aannemen.
Na namens hem gefeliceerd te hebben met de nieuwe president en met de belofte hem te zullen bellen, stappen we op een van de karakteristieke boten voor de overtocht van een half uurtje naar het schiereilandje Tuk Tuk. Wij logeren in een tamelijk luxe resort, met 'grundliche' hand bestierd door een Duitse dame die hier is blijven plakken aan een Toba Batak. Het stel heeft een prettig complex opgebouwd met op dit moment erg veel Nederlandse gasten. Veel bekende gezichten uit de ecolodge in Bohorok, blijkbaar lopen de diverse routes van de reisorganisatie aardig parallel.
Uitstekend geslapen en na een week mandien weer eens van een warme douche genoten. Vandaag met een aantal groepsgenoten een wandeling bergafwaarts gemaakt. Voor veel te veel geld met een busje naar boven gebracht en van daar wandelen we in zo'n 4 uur terug naar het toeristencentrum Tuk Tuk. Er wordt wat af getrouwd hier op Sumatra. Want al weer stuiten we op een feestterrein waar een plaatselijk bandje zich aan het warm spelen is. De laatste hand wordt gelegd aan de versiering en hier en daar zijn al dorpelingen op zijn zondags te zien. Wij hebben echter een missie en duiken het dal in en komen via een koffieplantage via diverse Toba Batak dorpjes en vele uitstekend onderhouden en wat protserig aandoende familiegraven uiteindelijk aan in Tomok. De gemiddelde Batak heeft erg veel respect voor zijn overleden voorvaderen en spendeert meer geld aan het familiegraf dan aan eigen wooncomfort. Tomok huisvest een aantal toeristische atracties die we even overslaan, evenals de uitgebreide souvenirmarkt. Het giet ondertussen en Zufnal belt een bevriende plaatselijke gids die ons 'belangeloos' oppikt met zijn Sawadee bedrijfswagen en ons naar Tuk Tuk brengt. De volgende dag zullen wij op onze boottoer de lunch nuttigen in het restaurantje van zijn vrouw . . . . . . . . .
Nog een dagje hier op Samosir, met een boottochtje voor de boeg langs een aantal historische plekken. Als eerste doen we Ambarita aan alwaar we een goed onderhouden Batak dorp bezoeken, we zijn echter niet alleen, een groep Japanners, de eerste die ik zie in Sumatra, allen getooid met rose petjes volgt ons in het kielzog. We bewonderen een groep van 300 jaar oude stenen stoelen waar alle belangrijke zaken van het dorp werden besproken. Er is ook een heus schandblok te vinden en als klap op de vuurpijl een stenen tafel waar de voormalige menseneters hun hapje plegen te prepareren. Ik wordt aangewezen als vrijwilliger, daar doe ik verder niet lullig over, en laat me dus gewillig vastbinden en blinddoeken om vervolgens met knoflook te worden ingesmeerd. Het ritueel eindigt met mijn onthoofding en het in stukken snijden van de rest van mijn ontzielde lichaam. Zufnal gaat geheel en al op in zijn rol als beul, de Jappaners schieten hun geheugenkaartje vol!
De weg naar de uitgang wordt traditioneel aan weerskanten begrensd door souvenirswinkeltjes. Ik scoor een gecko voor mijn verzameling en twee prachtige shirts.
Op naar Simando voor nog een goed onderhouden, maar ogenschijnlijk niet meer bewoond Batak dorp. Hier vergast men ons op een traditionele dans. Werkelijk te sullig voor woorden. Het houdt het midden tussen een klompendans en de vogeltjesdans. Deze dans komt inclusief met deelname van de aanwezige toeristen. Bep en Henk vertegenwoordigen onze groep met verve. Zij genieten met volle teugen, en ik ook. In Simando runt de vrouw van de chauffeur van gisteren haar restaurant. Hier geluncht dus en wel subliem mag ik wel zeggen, nog niet zo goed gegeten tot nu toe!
Als afsluiting doet de boot Tomok aan, met als belangrijkste doel, naast de toerisenstalletjes, het graf van koning Sidabutar die zich liet bekeren tot het christendom. Naast zijn tombe is de missionaris begraven die hem en zijn stam bekeerde. Hij kreeg wel een wat kleinere tombe!
Terug naar Tuk Tuk, koffer inpakken voor morgen en geestelijk voorbereiden op weer een lange reisdag over de niet al te beste weg. En dan hebben we het wel over de 'trans-Sumatra'.