Cambodja gaat niet binnen de top tien van mijn favoriete landen komen, vrees ik. Er heerst een wat depressieve sfeer in het land. Je ziet weinig blije mensen. Zo ontspannen en vrolijk als het fietsen in de Mekongdelta van Vietnam was, zo zwaar lijkt het leven zich hier te voltrekken.

Na te voet over de grens gegaan te zijn bij Tinh Ben, was het na een wandelingetje met bagage door niemandsland, tijd om de visum perikelen tegemoet te zien. Diverse formulieren later en 35$ lichter, waaronder twee onduidelijke toeslagen, werden de stempels in het paspoort gezet en kon de reis naar Phnom Penh worden voortgezet in de gereedstaande bus.

Na drie en een half uur door droog, stoffig en saai landschap gereden te zijn bereikte de bus de bruisende hoofdstad. Wat een heerlijke georganiseerde chaos! Het perfecte vervoermiddel hier is de tuk-tuk. Het wemelt ervan! En in vergelijking met Saigon zijn er veel minder brommers en veel meer, tamelijke dure auto's. Het hotel is prima en ligt erg centraal. Dichtbij de levendige boulevard langs de rivier; de Mekong komt hier samen met de Tonie Sap. Het is er on-Cambodjaans gezellig met o.a. een suf aerobicklasje geleid door een ongeinspireerde en te dikke instructeur, die in ieder geval niet als rolmodel fungeert. De deelneemsters zijn van middelbare leeftijd en frequenteren dit festijn dagelijks zo te zien. De pasjes zitten er goed in! Verder is er een openbaar fitnessgedeelte waar met name mannen en kinderen gebruik van maken. Diverse kraampjes en karretjes met een keur aan snacks completeren het geheel. De hoofdstedeling recreeert hier optimaal, tot de zon onder gaat. Dan wijzigt zich het scenario. Broeierige types beheersen nu het boulevardbeeld. Er hangt een zwoele sfeer en deze wordt niet alleen veroorzaakt door de temperatuur! Ik dacht niets vermoedend nog even het laatste nieuws digitaal tot mij te kunnen nemen, gezeten op een bankje. De boulevard blijkt echter een andere functie te hebben in het donker. Het is een jachtveld/cruise-terrein geworden voor mannen die op zoek zijn naar andere mannen of slecht opgemaakte travestieten die zwikkend op hun pumps ook naar andere mannen op zoek zijn. En daarnaast trippelen schaars geklede dames in 2 of 3 tallen, niets aan de fantasie overlatend, langs de bloemperken. Na drie keer binnen 5 minuten tamelijk direct benaderd te zijn vertrek ik maar richting hotel. Onderweg schijnbaar nog steeds een fel begeerde buit vormend, want de wat luiere schaars geklede dames dringen zich aan mij op en trachten mij te verleiden mee naar binnen te gaan in hun stamcafé. Ik heb me laten vertellen dat Phnom Penh het aanzienlijke aantal van 15.000 prostituees binnen de poorten heeft,althans dat kreeg ik van de reisbegeleidster te horen, toen ik enigzins geschokt en naïef mijn avonturen meldde bij het ontbijt de volgende ochtend.

Overigens vielen bij een stadswandeling de volgende dag nog wat dubieuze zaken te observeren. Op een aantal hoeken waren wel heel jonge straatkinderen, schaars gekleed en duidelijk een hele tijd geleden onder de douche geweest of helemaal niet, aan het spelen, in de gaten gehouden door een vaak wat slonzig uitziende volwassene. Onguur uitziende westerse oudere mannen hielden zich opvallend onopvallend op rond deze plekken. Dit ondanks de posters die oproepen al dan niet vermeend kindermisbruik te melden via een speciaal telefoonnummer.

Enfin al met al geen ervaring om blij van te worden. De armoede is echt schrijnend in dit land. Met name ook op het platteland zijn de verschillen tussen arm en rijk ronduit dramatisch te noemen. Een groot deel van de bevolking moet nog steeds rondkomen van minder dan $ 1 per dag!

De volgende dag zijn we met een kleine groep gaan fietsen langs de rivier. Bijzonder om met een ferry de inmiddels weer Mekong hetende rivier over te steken en je wordt dan direct ondergedompeld in de rust van het platteland. Heerlijk die rust, maar ook confronterend dus als je de armoede hier ziet. Infrastructuur is er nauwelijks, we fietsten over hobbelige zandpaden en wegen, langs prachtige tempels, natuurlijk een lokale markt èn een zijderups bedrijfje. Hier werden we slim gepaaid met heerlijk fruit en koffie en daarna het proces van etende zijderups tot handgeweven sarong. Tenslotte is er uiteraard gelegenheid om naast de zijden producten ook andere goed bedoelde rotzooi aan te schaffen. Na de ferry nog even een tempel afgevinkt en ons weer gestort in het drukke stadsleven van Phnom Penh. Een belevenis kan ik melden! Opvallend is de soepele en vooral defensieve, voorkomende houding van alle weggebruikers. Er wordt nauwelijks getoeterd, men houdt gewoon rekening met elkaar! Zou dit dan toch een Aziatisch gewoonte zijn?